De bibliotheek

Anthony was sprakeloos en kon haar alleen maar na-staren. Hij had toch niks verkeerd gezegd? Toch stond hij op en volgde haar. Hij zag een deur open staan en wist dat ze daar zou zitten. Ze zat in een hoekje. Zo kwetsbaar zag ze eruit, dat hij bang was haar te breken als hij ook maar iets verkeerd zou zeggen. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen en wiegde heen en weer, meer kon hij niet oen. Woorden zouden pijn doen en de enige die van hem pijn mocht hebben was hijzelf, ook al was het misschien niet nodig.

Flora had niet verwacht dat Anthony achter haar aan zou gaan maar eigenlijk was ze er wel blij om. 
Ze zat daar op de koude vloer en huilde alsof ze nooit meer kon stoppen. 
Ze begon het koud te krijgen en rilde. 
Haar make-up was vast helemaal uitgelopen en haar jurk was zeker verkreukeld.  

'Kom we gaan weer naar binnen, straks vat je nog kou', zei Anthony bezorgd. Hij trok haar overeind en tilde haar op, zodat ze in zijn armen lag. Nog nooit had hij iemand zo opgetilt, maar het voelde vertrouwd en warm. 'Stil maar', hij drukte een kusje op haar wang.

Flora voelde wel dat ze opgetild werd maar van alles wat hij verder deed had ze geen idee.
Ze voelde zich verdoofd.
Haar eigen gevoelens voelde ze niet.
Ze had het gevoel dat ze wegzweefde en alle gevoelens haar omsingelde.
Anthony’s gevoelens voelde ze het sterkst en daarna el het andere maar ze kom niet plaatsen van wie de gevoelens kwamen.

Anthony zette Flora binnen neer tegen de muur, zodat ze rechtop kon zitten. Hij sloot de deur en ging vervolgens naast haar zitten. Hij streek met zijn hand over haar haar. Ze had een afwezige blik in haar ogen en dat maakte hem ongerust. 'Flora, als je me hoort, zeg dan wat', zei hij bezorgd. Zijn ogen stonden verdrietig, maar hij vond zijn eigen verdriet op dit moment wel het minst belangrijk.

Flora hoorde in de verte de stem van Anthony.
Ze wou naar hem schreeuwen dat hij moest stoppen met voelen maar ze kon niks zeggen.
In de verte zag ze een vel licht dat uit verschillende kleuren bestond.

Anthony raakte lichtelijk in paniek toen ze niet reageerde. Wat kon hij in hemelsnaam doen?! Hij dacht diep na wat haar zou kunnen helpen. Zijn gevoelens afsluiten was één, maar wat als dat niet genoeg was? Hij schudde die gedachte weg. Dat zou hij dan wel zien. Hij concentreerde zich op zijn gevoelens en merkte dat hij ze onder controle kreeg. Plots wist hij wat hij misschien kon doen. Of het echt zou helpen wist hij niet, maar was het proberen waard. Weer concentreerde hij zich en probeerde Flora gevoelens te beïnvloeden. Wat ze ook voelde, hij probeerde het nu om te zetten in totale kalmte. Hij voelde dat zijn eigen gevoelens totaal weg waren en al zijn energie nu naar het veranderen van haar gevoelens ging.

Wat een kleuren Flora liep en langzaam heen.
Opeens was het alsof iemand aan haar jurk trok en ze zetten een paar naar achteren.
Ze voelde alle gevoelens wegzweven en voelde dat ze kalmer werd.
Ze voelde ook nog een verwarring maar dat was niet echt wonderlijk, nog nooit had ze zich zo kalm gevoeld.

Er liepen zweetdruppeltjes over Anthony's voorhoofd van inspanning. Nog nooit had hij zijn kracht zo gebruikt, maar hij bleef doorgaan. Het moest en zou lukken. Zachtjes kneep hij in haar hand. Niet dat het zou helpen, maar het gaf hem hoop en kracht.

Flora snapte niet wat er allemaal gebeurde maar het hielp.
Ze was weer terug.
Ze kreunde even toen ze helemaal werd terug getrokken.
Naast naar zag ze Anthony zitten en ze kneep terug.

Anthony liet een zucht van opluchting horen en knuffelde haar voorzichtig. 'Waar was je helemaal heen?', vroeg hij, zachtjes lachend, maar de bezorgdheid was nog in zijn stem te horen. Hij veegde snel even de zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd af.

Ja ze was terug maar waar was ze eigenlijk geweest?
Ze herinnerde zich niet veel..
Ze rilde, ze had het koud en ze voelde zich zwak.
‘Ik weet het niet’ was dat haar stem? Hij klonk zo breekbaar en zacht.
Ze veegde met de rug van haar hand de tranen weg.

Anthony drukte Flora stevig tegen zich aan. 'Geeft niet, je bent terug. Daar gaat het om', de opluchting was in zijn stem te horen. Het had maar een paar minuten geduurd op z'n hoogst, maar de minuten dat ze niet terug praatte waren beangstigend geweest voor hem en hij hoopte dit nooit meer mee te hoeven maken.

Flora keek hem verward aan ze wist echt niet meer wat er was gebeurd.
Maar ze was terug en dat was inderdaad het belangrijkste.
Ze duwde Anthony weg en probeerde op te staan maar ze zakte gelijk weer door haar benen.

Anthony keek een beetje teleurgesteld toen ze hem van zich af duwde, maar ving haar meteen op toen ze weer in elkaar zakte en liet haar op hem steunen. 'Waarom denk je dat ik je vasthield?', vroeg hij glimlachend. Hij wist niet goed wat hij van de hele situatie moest denken. Ze had hem van zich afgeduwd, maar was ze dan boos? Lichtelijk verward probeerde hij haar overeind te houden.

Flora glimlachte dankbaar naar Anthony.
Ze wist niet wat ze had, maar ze voelde zich zwak al haar spieren deden pijn.
Ze ging rechtop staan en probeerde stil te staan maar ze bleef wankelen.
Ze was blij dat Anthony haar vast hield want anders was ze weer gevallen.

Anthony glimlachte terug, maar de bezorgde blik was nog te zien op zijn gezicht. 'Je kan ook nog even gaan zitten hoor', zei hij lief. Kon hij maar iets doen voor haar, waardoor ze zich beter zou voelen.

Flora schudden haar hoofd.
‘Het lukt wel’ haar stem bleef zwak klinken.
Het lukte eigenlijk niet maar ze zou zelf staan.
Ze keek Anthony aan en glimlachte nog eens ze voelde dat hij bezorgd was en daar had hij alle redenen voor.

Anthony zag dat het niet ging, maar zei er niks van. Het zou haar alleen maar weer pijn kunnen doen, zoals al zijn woorden leken te doen. 'Dus dan kan je wel zelf staan', probeerde hij opgewekt te zeggen. Hij wist dat dat waarschijnlijk niet ging, maar ze moest eerlijk blijven tegen hem. Voorzichtig liet hij haar los en wachtte af, maar stond klaar om haar alsnog op te vangen.

Flora stond te wankelen op haar benen maar het lukte om te blijven staan.
Ze haalde diep adem en zetten een stap het lukte en blij zetten ze er nog een.
Toen ze haar derde stap zetten ging het fout en viel ze.
Ze viel op de grond en moest haar best doen niet weer te gaan huilen.

Anthony keek verbaast toe hoe Flora 2 stappen goed zette. Ze was sterker dan hij had gedacht. Tot ze de derde stap zette. Ze viel en hij was niet op tijd met haar opvangen. 'Flora!', riep hij geschrokken. Hij was snel bij haar en knielde neer bij haar. Met zijn ene arm ondersteunde hij haar hoofd en met de andere hield hij haar hand vast. 'Sorry, ik had je niet los moeten laten', zei hij verdrietig.

Flora schudden haar hoofd weer.
‘Nee laat dat!’ ze klonk nog steeds zwak en probeerde hem weg te duwen.
Had Anthony dan nog niet door waarom ze weggerend was?
Ze was echt weggerend omdat hij het zelf zijn probleem wou oplossen.
En was het haar burt om het zelf te doen.
‘Ik moet het alleen doen!’ ze moest het gewoon doen misschien zou hij dan begrijpen hoe het voelde om machteloos te zijn…

Omg ik kreeg tranen in me ogen toen ik dit las? xD Ze pakt hem gewoon net zo hard terug xD
_______________________________
Anthony voelde een harde steek in zijn buik door haar woorden. Ze deed nu hetzelfde, wat hij ook bij haar had gedaan en nu begreep hij waarom ze was weggerend. Het gevoel van machteloosheid was zo groot dat hij even weg moest, anders werd hij gek. Misschien ging dit gewoon niet. Hij was niet goed genoeg voor haar. 'Flora, dit gaat me niet lukken', zei hij verdrietig. Hij stond op en keek op haar neer. Zou ze zijn woorden begrijpen?

Flora keek Anthony aan en snapte niet wat hij bedoelde.
Ze dacht na over zijn worden en opeens schoot er een gedacht door haar hoofd.
Nee dat kon hij toch niet bedoelen? Dit was niet de bedoeling.
Ze bleef hem aankijken ‘Ik…. snap het niet’ ze hoopte met heel haar hart dat hij niet bedoelde wat ze dacht…

Tranen stonden in Anthony's ogen, maar liet verder zijn verdriet niet zien. 'Ik ben gewoon niet goed voor jou', hij kneep even zijn ogen dicht, om de tranen tegen te houden. 'Ik snap nu pas waarom je weg rende. Door mij. Ik ben bang dat ik je weer pijn ga doen', er klonk een snik in zijn stem en hij draaide snel zijn hoofd weg, zodat ze zijn tranen niet kon zien.