De voet van de Heuvel

Dave's gedachten dwaalde weer af, maar dit keer niet in een goede richting. Hij dacht aan het ongeluk waarbij ze was omgekomen. Het was zijn schuld, hij had de neiging zichzelf keihard in zijn gezicht te slaan maar hij hield zich in. Het zou toch geen verlichting geven. Hij was te laat geweest en zij was in de richting van zijn huis gaan lopen toen er een auto niet voor een zebrapad stopte. De uitdrukking op zijn gezicht werd grimmiger, maar zijn gedachten maakte het verhaaltje af. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht maar daar overleed ze.

Diana wou troosten, en impulsief stond ze op en ging ze naast de jongen zitten. 'Kan ik ergens mee helpen?'Vroeg ze met een heldere en zachte stem. Diana had een heldere stem, maar hij klonk nooit zacht, zoals nu. Ze was een rumoerig meisje, en was nooit stil. Maar dìt was echt nieuw voor haar.

Dave keek niet eens op. Hoeveel mensen hadden dat al niet gevraagd? En hoeveel mensen hadden zich daarna niets van zijn antwoord aangetrokken of het niet geloofd? "Nee." Het klonk bot, hard en afstandelijk. Eigenlijk betekende het niet eens dat hij geen hulp wilde maar het was een letterlijk antwoord op de vraag. Ze zou hem niet kunnen helpen, dat kon niemand. Hij hoorde dood te zijn, zonder hart kon je tenslotte niet leven.

Diana was een doorzetter en ook nu zou ze doorzetten. 'Het is simpel te zeggen dat je alles alleen kunt, maar het is vermoeiend om alleen te lopen,'Zei ze. Ze wou dat ze de letterlijke woorden kon zeggen, maar zo'n onthoudwonder was ze ook weer niet. Eigenlijk was het een wonder dat ze meekon in de universiteit en redelijke cijfers kreeg.

"Denk je dat ik het niet geprobeerd heb dan?" Dave's stem klonk nog precies hetzelfde als net, maar in zijn gevoel begonnen al breukjes te verschijnen. Hij wist dat hij het niet lang over dit onderwerp kon hebben zonder boos of verdrietig te worden. "Ik gaf een letterlijk antwoord op je vraag, je kunt me niet helpen." Nog steeds had hij zijn hand stijf om de ketting geklemd en staarde zijn ogen naar een punt in de lucht.

'Hoe kan jij dat weten?'Zei Diana. 'Je weet niet wat ik kan en wat ik niet kan,'Zei Diana. Ze wist niet hoe, maar plots wist ze dat ze haar kracht best mocht gebruiken. Ze kon het niet geweldig, maar misschien ooit. Misschien, als hij niet keek, kon ze het eens proberen. Oké, ze had geen flauw idee wat haar kracht precies was, maar het leek op positieve gedachten. Of zoiets.

"Ik heb maanden in een kliniek gezeten en ook al die mensen dachten dat ze me konden helpen." Dave's stem begon nu ook barstjes te vertonen. Hij begon al wat heser te klinken en zijn stem brak. Om zichzelf af te leiden verstevigde hij de greep op het kettinkje tot zijn knokkels wit zagen. Het halve hartje stak nu echt in zijn hand en het zou misschien wel gaan bloeden maar daar dacht hij niet aan. Hij had liever lichamelijke pijn dan geestelijke pijn en daar was wat hem betreft geen discussie over mogelijk.

'In een kliniek bedoelen ze het allemaal goed, allemaal goed en wel, maar ik geloof dat jij morele steun nodig hebt,'Zei Diana. Ze glimlachte en ging toen weer terug naar haar plekje. Ze was een belachelijk figuur, maar voor zover ze wist, kon je die domme kracht gebruiken als je het nodig had. Ze zou geen flauw idee hebben wanneer positieve gedachten nodig waren, maar afijn.

Dave dacht hier even over na, hij snapte nog steeds niet wat ze in die kliniek van plan waren geweest. In ieder geval hadden ze gewild dat hij met ze ging praten en alles ging uitleggen. Misschien had hij één keer zijn mond opengedaan om te zeggen dat hij weg wilde. Maar verder had hij gezwegen als het graf.
-----
gebruikt ze die kracht nu al of niet XD

Nah, daat gaat ze NU wel doen.
________________________
Een golf van energie overspoelde Diana en Diana voelde zich goed, beter dan ooit, en ze voelde zich moedig. Oké, Diana was verre van moedig, maar afijn. Een gedachtenstroom raasde door haar hoofd en gedachten die niet van haar waren, zag Diana. Toch hoorde ze geen enkel woord, nonverbaal. Er werd haar een verhaal verteld met afbeeldingen dat Diana niet kende, en niet begreep. Toch wist Diana dat er een goede afloop van het verhaal was, hoe wist ze niet, maar Diana wist instinctief dat ze haar kracht gebruikte. Ze kende haar kracht amper en ze zou het waarschijnlijk niet kunnen terugdoen, maar het voelde echt aan. Geen sprookje en Diana wist dat al die verhalen verzinsels waren. Dìt was magie.

Wat zou Dave hiervan moeten merken? XD
--------
Dave opende zijn hand omdat het teveel pijn deed, hij gaf toe dat lichamelijk pijn ook geen pretje was. Er zat een deukje in zijn hand waar bloed uit kwam en wat erger was, er zat ook bloed aan de ketting. Snel veegde hij het bloed er teder vanaf. Nu concentreede hij zich pas op de pijn. Hij had wel eens gehoord dat het hield en hij zoog aan het wondje. Het hielp wel iets, maar niet heel veel.

Diana schrok van wat ze gevoeld had. Dit was absurd, raar, vreemd, elk synoniem die hiervoor bestond. Tegelijkertijd was het fascinerend, iets wat je wilde kennen. Begrijpen en de kracht ervan vangen. Ze snapte niet waarom niemand meer macht wilde. Ze had zich machtig gevoeld, onverslaanbaar, toch verdween de macht er snel van en instinctief wist ze wat ze weten moest: Ze zou nog véél moeten oefenen.

oke, ik snap maar weinig van dat stukje
---------
Dave keer verbaasd op, hij had iets raars gevoeld en kon er geen beschrijving aan geven. Ook wist hij niet eens of het goed of slecht was wat hij had gevoeld, waar het vandaan kwam of het wel echt was. Een beetje op zijn hoede keek hij weer naar het wondje. In ieder geval kwam er geen bloed meer uit en dat was voor nu wel genoeg. Hij zei tegen zichzelf in gedachten dat hij op moest houden met het kettinkje steeds zo sterk vastgrijpen, maar hij wist eigenlijk toch al dat hij het zou blijven doen.

Ik schrijf gewoon een nutteloos stukje.
_____________________________
Diana was verward. Ze keek om zich heen, alsof ze verwachtte dat iemand het haar ging uitleggen. Wat er gebeurd was, bijvoorbeeld. Maar er kwam niemand, helemaal niemand en buiten die ene jongen -die Diana niet meetelde om de één of andere reden, daar kreeg ze toch niets uit los- was zij alleen. Kon je alleen zijn als je met twee was? Diana voelde zich eenzaam, al was ze niet eens alleen. 'Wat was dàt?'Flapte ze eruit.

Dave haalde zijn schouders op, hij nam niet eens de moeite er verder over na te denken. Hij had er helemaal niks van begrepen, hij wist trouwens niet eens zeker of het meisje dat rare gevoel wel had bedoeld. Half dacht hij alweer dat hij het zich had verbeeld, daar zag hij zichzelf best voor aan.

Prima, hij wilde niet praten. Wel, dan hoefde er ook niet gepraat te worden. 'Ik zie je ooit nog wel eens,'zei Diana toen ze opstond en langs de jongen heen ging. Ze keek niet meer achterom en keek enkel vooruit. Ze wou dat ze ook zo in het leven stond. Helaas was dat niet het geval.

Dave knikte en glimlachte plichtsmatig. Verder keek hij niet op of om. Hij was hier voor zijn rust gekomen en was blij dat hij die had gevonden. Toch had hij wel door dat hij onbeleefd en ongelofelijk bot had gedaan. Maar daar maakte hij zich niet druk om, hij maakte zich al langer niet druk om dat soort dingen.