De Begraafplaats

Ook in Marzenia zijn er doden en worden die begraven. Toch is het iets heel anders: Hier is er geen ellenlange toespraak, maar maakt degene die het dichtst bij de dode stond een kleine tekst. Die word dan voorgelezen en dan gooien de anderen de dode in een put van elf meter, elf centimeter en een millimeter. Deze lengte is vereist, en traditioneel. Niemand heeft dit ooit begrepen, maar nog steeds worden de doden in een put van 11, 111 meter gegooid. Je zal nooit de reden vinden, dus probeer dit ook niet. Rond de begraafplaats zie je een vervallen hek, deze plaats is er immers al jaren. Het is één van de oudste plaatsen! Toch is hier altijd stilte die de plak zwaait.

Personen: minimum nul, maximum zes
Regels: Verniel niets en respecteer de rust van de Doden.

Dave slenterde de begraafplaats over. Hoewel hij hier niemand kende had hij toch een brok in zijn keel. Wat hij het ergst vond aan deze wereld was dat hij het graf van May niet meer kon bezoeken. Nu had hij pas echt het gevoel dat hij haar kwijt was. Waar hij naar zocht wist hij eigenlijk niet. Misschien naar een graf dat op het hare leek? Naar een andere plek om tot rust te komen? Dat tweede lukte in ieder geval.

Waarom was ze hier? Zelf wist ze het niet. Zonder erbij na te denken was ze hier naartoe gelopen, terwijl ze hier nieteens wilde zijn! Als ze hier was dacht ze aan haar zusje. Zou die nog leven of had hij haar zo hard tegen de muur aan gebonkt dat ze niet meer leefde of een letsel was opgelopen?

Dave dacht dat hij alleen was en hij knielde neer bij een graf dat op dat van May leek. Expres keek hij niet naar de naam, dat zou het weer heel anders maken. Hij steunde met zijn hoofd tegen het graf en daardat hij voorover hing viel zijn kettinkje onder de bloes uit. De zon scheen op het metaal en deed het oplichten maar hij had hier niets van door. Zijn ogen waren stijf dichtgeknepen om de stroom flashbacks tegen te gaan.

Ze ging onder een treurwilg zitten, het paste wel bij de plaats waar ze nu was. Zuchtend legde ze haar hoofd in haar nek, een behoorlijk harde zucht als je zag uit wat voor een meisje het kwam.
-
Inspiloos.,

Dave merkte pas naar een tijdje dat hij iets gehoord had. Het was niet natuurlijk geweest, het meest leek het nog op de wind maar dat was het niet. Een beetje afwezig tilde hij zijn hoofd op en zag een meisje zitten. Hij voelde hoe hij rood werd. Had ze hem gezien? Hij hoopte van niet, de meeste mensen gingen niet met hun hoofd tegen een grafsteen zitten van iemand die ze niet kende. Zo zacht mogelijk stond hij op.

Zachtjes begon Romy een deuntje te neuriën, niet zomaar een deuntje. Het was eigenlijk een lied, een lied die ze voor haar zusje zong als ze moest gaan slapen. Het maakte haar rustig, deed haar denken aan wat er gebeurd was. Hierdoor stroomde er al snel heel wat tranen over haar wangen, ze kon het niet altijd opkroppen zoals ze normaal deed. Oke, ze ging door met leven maar dit betekende niet dat ze er niet meer over na dacht. In haar leven was haar zusje een erg belangrijk persoon.

Dave verstijde, hij wist absoluut niet hoe hij met verdrietige mensen om moest gaan. Hij was zelf depressief, dan kon hij iemand anders toch niet helpen. Hij wilde haar best helpen, maar hij vond het zelf altijd vervelend als iemand hem probeerde te helpen. Ook liet zijn tong hem even in de steek. Wat moest hij nu? Gewoon weglopen, was dat niet heel gemeen? Uiteindelijk bleef hij gewoon staan. Hij koos niet voor het ene en ook niet voor het andere.