De winkelstraat

Hoe kon dit gebeuren?
De jongen kwam nu snel dichter bij en het zag er niet naar uit dat hij in was voor een gezellig praatje.
Bij de worden van Anthony vertok het gezicht van de jongen nog iets en hij zag er nu echt heel bloeddorstig uit.
Dit kon niet! Fora had het gevoel dat ze gek aan het worden was.
Ze had al eens vaker de woede van Anthony gevoeld maar dat in combinatie met die van de jongen deden haar echt pijn.
Het kon niet anders dan op een gevecht uitlopen en inderdaad de jongen haalde uit naar Anthony en raakte hem in zijn buik.
Doodsbang dook Flora in elkaar op het bankje.
Ze kon maar beter wegrennen maar op Anthony hier alleen te laten stond haar tegen.

Anthony kromp ineen van pijn door de slag ik zijn buik, maar liet zich niet kennen. Met een woest gezicht keek hij op naar de jongen en haalde uit met zijn vuist. Hij bleef maar slaan en slaan en slaan. Ál zijn woede kwam er uit. Tot een stemmetje in zijn hoofd zei dat het niet goed was. Verstijfd bleef hij staan en keek geschrokken naar de jongen, die verkrampt op de grond lag. Hij bewoog nog, maar kreunde. Waarschijnlijk zou het niet meer dan blauwe plekken en een bloedneus zijn, maar het zag er beangstigend uit. 'Waar ben ik mee bezig?', mompelde Anthony in zichzelf.

Flora stond als versteend te kijken, er was een groepje mensen rond Anthony en de jongen gaan staan waardoor ze niet alles zag.
Het groepje mensen deed niks, ze stonden te kijken alsof het een goede film was, maar dat was het niet.
Toen de jongen Anthony sloeg voelde ze de woeden.
Maar toen Anthony terug sloeg en maar door bleef gaan werd het nog 10x zo erg.
Flora’s ademhaling ging moeilijk en ze kreeg bijna geen lucht.
De pijn van de jongen trok door haar heen en ze dacht dat het nooit meer over zou gaan.
Van alle emoties die ze ooit had gevoeld geluk, woeden, eenzaamheid waren pijn en woeden de ergste.

Anthony staarde verbaasd naar zijn eigen handen. Dat hij hiertoe in staat was verbaasde hem. Nog nooit had hij echt iemand in elkaar geslagen en het voelde alles behalve goed.
Toen merkte hij de mensen om zich heen op. 'Wat staan jullie nou te kijken!', snauwde hij. Hij voelde zich slecht, nog slechter als voordat hij de jongen had geslagen. De woede was wel weg, maar schuldgevoel en spijt namen die plek in.
Het ergste was nog dat Flora alles had gezien. 'Flora?', hij had zich omgedraaid en riep zachtjes haar naam.
Hij wurmde zich tussen de mensen door en stond toen tegenover Flora, die nog op het bankje zat. Met grote, angstige ogen keek hij naar haar, bang dat ze hem nu al helemaal niet meer zou willen zien. Als dat zo was, dan had hij zijn leven verpest, maar dan had hij wel gelijk gehad: hij was niet goed genoeg voor haar.

Flora probeerde te slikken maar haar keel was te droog.
Ze keek naar Anthony maar ze zag hem niet.
Hij had de jongen niet te hard geslagen en meer dan een paar blauwplekken en een bloedneus zou hij niet hebben maar voor Flora voelde het alsof alles gebroken was.
Ze werd licht in haar hoofd en kon met moeite overeind blijven.
‘I-Ik moet hier weg’ alles was te veel, de mensen die er nog stonde, de jongen op de grond en Anthony’s gevoelens, het was even te veel.
Flora pakte Anthony’s hand en trok hem mee, waarnaar toe wist ze niet als het maar weg was van al deze mensen.
Ze zag niet waar ze liep en botste tegen een beer van een vent op, waardoor ze de hand van Anthony los moest laten en viel hard op de grond met haar hooft tegen de stenen.

Anthony liet zich meetrekken door Flora. Verbaasd liet hij haar hand los, maar merkte pas toen ze echt viel, dat hij dat beter niet had kunnen doen. Hij wierp een boze blik op de man maar knielde vervolgens meteen ener bij Flora. 'Flora?!', met zijn handen ondersteunde hij haar hoofd. Tranen liepen over zijn wangen toen hij besefte dat dit waarschijnlijk zijn schuld was. Als hij niet had gevochten met die jongen, dan was zij niet zo in de war geweest.

Flora hoorde Anthony’s stem en dacht eerst dat ze droomde.
‘Anthony?’ het klonk zwak en krakerig.
Ze opende voorzichtig een oog en keek in Anthony’s ogen en kon zichzelf wel door haar hooft schieten toe ze zag dat hij huilde.
Waarom moest hij huilen? Waarom moest hij was voor haar voelen en zij voor hem?
‘Anthony’ verluisterde ze met tedere stem ‘Kunnen we hier weg?’ er vormde nu een groepje rond hun.

Nog zonder te antwoorden tilde Anthony Flora op en drong zich door de menigte heen, weg van de drukte. Moeiteloos had hij haar als een baby in zijn armen, hij beschermde haar. Hij had geen idee waar hij heen moest en waar zíj heen wilde. 'Waarheen?', vroeg hij terwijl de tranen nog steeds over zijn wangen rolden, maar zijn stem was kalm. Misschien was er ergens een plek waar ze rustig konden praten.

Ze aarzelde even ‘Naar mijn huisje’ besloot ze.
Ze wist niet of het een goede keuzen was maar het was er rustig en ze werden er niet gestoord.
‘We moeten maar het bos’ ze voelde haar hoofd bonken en haar ogen vielen bijna dicht maar waarvan wist ze niet.

Anthony dacht na. Waar was het bos ook al weer? Zijn hoofd deed pijn van het diepe nadenken en uiteindelijk gaf hij het op. 'Welke richting?', zijn stem was toonloos. Het enigste wat hij nog wou was weg van alle mensen, gewoon even emt z'n tweeën zijn.

‘Hier aan het einde naar rechts, dan links en dan zie je het bos vanzelf’ verzuchte Flora, het koste haar moeite om te praten.
Ze kon toch niet zo hard neergekomen zijn?
Ze sloot haar ogen en verzonk in een soort slaaptoestand…
Met haar hooft tegen Anthony’s schouder voelde ze zich veilig, veiliger dan ze zich in lange tijd gevoeld had.

Anthony volgde haar aanwijzingen en kwam uit in het bos. Eigenlijk wist hij niet goed wat ze hier wou doen. Hij legde haar zachtjes neer op een houten bankje en ging bij haar hoofd zitten. Met zijn hand aaide hij over haar haren en haar wangen. 'Flora, het spijt me... Voor alles', fluisterde hij zachtjes.

Ze lachte met haar ogen dicht naar Anthony.
‘Nee het is niet jou schuld’ verzuchte ze, hij mocht zichzelf hier niet de schuld van geven.
‘We moeten’ ze overeind te gaan zitten maar haar hoofd liet het niet toe.
‘We moeten naar mijn huisje’ ze probeerde het opnieuw maar ook nu liet haar hoofd het niet toe.
Ze voelde zich misselijk en duizelig, en ze wou niks anders dan op haat bed liggen en slapen, heel lang slapen.