Tempel voor Avandei

Avandei heeft een grote tempel waar drie zuilen voor staan. Een voor de wijsheid, de ander voor de ambitie en de derde voor de kunsten. Binnenin de tempel kan je centraal een beeld van Avandei vinden. Voor de rest is het er schaars ingericht: Er is nog een altaar, maar voor de rest zijn er nog stenen bankjes. (bedacht door Margaux )

regels: respecteer de rust, maak niets kapot, niet vechten
personen: veel, het is een grote tempel

Anthony zat op een stenen bankje in de tempel. Hij had zijn handen in elkaar gevouwen, alsof hij aan het bidden was, maar onderhand geloofde hij niet meer dat er ook echt iemand daarboven naar hem luisterde. Als hij ergens een hekel aan had dan was het wel druk bezochte plaatsen, maar het was momenteel nergens rustig en zijn benen hadden geen in meer om lang te blijven lopen. Hij staarde met een lege blik voor zich uit. Het leek bijna alsof hij een standbeeld was, maar eigenlijk was hij gewoon diep aan het nadenken.

Dave sloop de tempel bijna in. Hij wist niet precies wat hij van de goden hier moest denken, maar in tempels en kerken had hij altijd het gevoel dat hij moest fluisteren en op zijn tenen lopen. In de bibliotheek had hij wat gelezen over Avandei en Denoli. Het was duidelijk dat Denoli als dé grote schurk werd gezien. Maar of dat klopte wist hij niet. In een klein, oud boekje had hij namelijk een ander verhaal gelezen, maar dat was het ook voor hem. Een verhaal.

Anthony had totaal geen aandacht voor alle andere mensen die zich om hem heen begaven. Eigenlijk was hij niet van plan om nog lang in de tempel te blijven. Hij stond op en wou naar de uitgang lopen, maar doordat hij niet goed oplette liep hij tegen iemand anders op(Dave).

Dave schrok zich een hoedje, hij was van een afstandje het beeld aan het bekijken geweest. Dat was nog zo iets dat hij had in kerken en tempels. Hij bleef het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van beelden en andere belangrijke dingen, al was hij niet bijzonder onhandig was hij bang dat hij iets kapot zou maken. Daardoor had hij dus ook niet opgelet en schrok hij zo. Snel probeerde hij zijn evenwicht weer terug te vinden en toen dat gelukt was keek hij naar de oorzaak van zijn bijna-val.

Anthony schrok net als de jongen waar hij tegen op botste. 'Sorry', mompelde hij een beetje bot. Zijn humeur was niet al te best en hij wou hier zou snel mogelijk weg. Inmiddels hadden zich steeds meer mensen om hun heen verzameld, om allemaal naar het beeld te kijken wat dicht bij hun stond. Anthony probeerde er langs te komen, maar dat lukte niet en dus leef hij ongeduldig staan wachten tot hij er langs kon.

Dave had zich weer hersteld en antwoorde net zo bot en afwezig als de jongen. "Geeft niet." Geïrriteerd keek hij naar de mensenmassa die blijkbaar wel zo dicht mogelijk bij het beeld wilde zijn. Wat een drukte zeg voor een beeld, naar zijn smaak was het niet eens zo heel bijzonder. Eigenlijk had hij de neiging gewoon ruw de mensen aan de kant te duwen, maar hij had gemerkt dat dit niet zo op prijs werd gesteld.

Anthony deed nog een poging om door de mensenmassa heen te komen, maar het lukte gewoon niet. 'Is het zo'n bijzonder beeld dan?!', vroeg hij een beetje geïrriteerd aan de jongen waar hij tegen aan was gebotst. De jongen leek er ook graag langs te willen. Anthony rolde met zijn ogen. Als hij wel iets irritant vond dan waren het wel van die mensen die alles zó bijzonder vonden dat ze naar niks anders meer keken, zoals nu.

Dave schudde nu zwaar geïrriteerd zijn hoofd. Op dit moment was hij compleet tegen Avandei en voor Denoli, die had volgens hem niet eens een tempel. Alleen maar beter. Hij zuchtte maar eens, hopend dat de mensen het op zou vallen en dat ze aan de kant zouden gaan. Maar nee hoor. Omdat hij er toch niet doorkon keek hij naar de jongen. Zijn aura viel hem meteen op. Het was zwart, oranje en groen. Zwart had hij nog nooit gezien, het leek hem eigenlijk helemaal geen kleur voor een aura.

Oeehh wat betekend zwart?? ^^
________________________________
Anthony was blij dat hij niet de enigste was die zich aan de mensen ergerde. Hij rechtte zijn rug, waardoor de mensen hem misschien opmerkten. 'Mag ik er even langs?', vroeg hij uitermate vriendelijk aan de mevrouw die voor hem stond, maar ze leek hem niet te horen, of negeerde hem gewoon. Hij had geen zin om problemen te veroorzaken, door mensen agressief opzij te duwen, dus bleef staan waar hij stond.

depressief, maar dat weet Dave nog niet
---------
Dave schudde zijn hoofd tegen de jongen. "Ze lijken allemaal te denken dat zolang ze Avandei eren er niks of niemand boven gaat." Hij kwam wel vaker in deze tempel omdat het er vaak rustig was, maar soms had je inderdaad zo'n soort opstoppingen en dan was er geen speld tussen te krijgen. Peinzend keek hij weer naar het aura van de jongen. Het zwart leek net een soort leegte en overheerste de andere kleuren, vooral het oranje. Het groen was nog wel goed te zien.

Anthony werd een beetje zenuwachtig van de drukte, maar niet alleen van de drukte eigenlijk. Hij voelde dat de jongen naar hem keek en hij leek hem niet het type dat op jongens viel. Anthony draaide zijn hoofd en keek de jongen doordringend aan en trok één wenkbrauw op. Die blik zou waarschijnlijk wel genoeg zeggen; dat hij zich niet met Anthony moest bemoeien.

Dave schudde even met zijn hoofd om het helder te krijgen. Het was hem wel opgevallen dat de jongen het niet zo leuk vond dat hij naar hem keek. Maar hij kreeg het aura niet uit zijn hoofd, wat zwart betekende wist hij niet maar dat het niet veel goeds kon zijn had hij wel door. Zachtjes beet hij op zijn lip en staarde nu maar naar de menigte, maar zijn gedachten waren nog steeds bij de kleuren. Het was echt vervelend dat hij wel aura's kon zien maar niet wist wat het betekende.

Anthony voelde zich enigszins schuldig door zijn niet al te vriendelijke blik. 'Is er wat?', vroeg hij nu vriendelijk met een nieuwsgierige ondertoon. Hij had het idee dat er inderdaad wat was, maar wist niet goed wat precies en hopelijk zou de jongen hem dat uit willen leggen. Als ze eenmaal door de menigte heen waren gekomen natuurlijk...

Dave schudde zijn hoofd, maar hij bedoelde het niet echt als nee. Eerder als nu niet, of hier niet maar hij betwijfelde of de jongen dat doorhad. Zelf dacht hij er eigenlijk ook niet bij na omdat hij met zijn hoofd al ergens anders was. Bezig emoties en eigenschappen te bedenken die bij zwart pastte.

Anthony bleef nieuwsgierig naar de jongen kijken, ook al had deze zijn hoofd geschud. Nu wou hij echt dat zijn kracht van pas zou komen in deze situatie, maar zijn kracht leek af en toe gewoon nutteloos, zoals nu.

Dave zag een opening tussen de mensen in. De opening was maar klein, maar het ging wel. De laatste paar maanden was hij een heleboel afgevallen en ookal was dat slecht hielp het hem nu wel. Hij vroeg zich wel af of de jongen ook door dit gat kon komen of dat het achter hem meteen zou worden gesloten.

Anthony keek maar kort toe hoe de jongen door de menigte heen kwam, want hij volgde hem snel. De jongen was dunner dan hem, dat was duidelijk, want Anthony kwam er niet makkelijk door. Maar door een paar mensen zachtjes opzij te duwen kwam ook hij er langs. Toen hij eenmaal weer ruimte om zich heen had keek hij de jongen weer aan. Zou hij nog wat tegen Anthony zeggen of zou hij meteen weglopen?

Dave stond bijna verbaasd terug te kijken op de menigte. Wat een drukte om zo'n stom rotbeeld. Dat mocht hij eigenlijk niet denken toch? Maar het kon hem niet zoveel schelen, hij wist niet wat hij van die goden moest denken. Hij zag dat de jongen ook de menigte uitkwam. Heel even glimlachte hij, het maakte dat zijn gezicht veranderde en de tekenen van vermoeidheid en verdriet even verdwenen.

Anthony glimlachte terug naar de jongen. Hij was blij dat hij weer ruimte om zich heen had en haalde een beetje opgelucht adem. Hij was niet claustrofobisch ofzo, maar zoveel mensen bij elkaar, daar kreeg hij het wel een beetje benauwd van. Nu keek hij vragend naar de jongen. Hij wilde zeker weten of er niks was, maar vond het ook weer vreemd om nog een keer te vragen of er iets was.

Dave beet even op zijn lip. Hij betwijfelde of het zo'n goed idee was om de jongen meteen te vertellen wat hij had gezien, maar het leek hem wel belangrijk. Wie weet wat die zwarte kleur kon betekenen. "Niet met al de mensen." Zei hij dus maar. Hij wilde zowiezo niet dat iedereen van zijn 'gave' wist. Of nou ja, gave? Hij kon kleuren zien maar wist niet wat ze betekende, nee daar had je wat aan.

Anthony knikte en begon naar de uitgang te lopen. Zijn ogen twinkelden van nieuwsgierigheid, maar hij was nog steeds lichtelijk geïrriteerd door al die mensen. Zijn verdriet en woede mengden zich weer eens met elkaar, maar bedacht zich op tijd dat dit niet een goed moment was om boos of verdrietig te zijn, hoewel het dat eigenlijk nooit was.

Dave liep ook naar de uitgang en bedacht wat hij eigenlijk wilde gaan zeggen. Ik kan aura's zien en het jouwe is zwart, klonk nogal heel raar. Maar echt iets heel anders kon hij niet bedenken, het zou zowiezo ongeveer hetzelfde zijn. Alleen dan iets tactvoller. Maar dan zou het nog steeds raar klinken.

Anthony bleef buiten, een stukje voor de ingang, staan en sloeg zijn armen over elkaar. Hij keek naar de jongen en wachtte tot hij zelf zou beginnen met vertellen. Anthony had altijd moeite gehad met gesprekken beginnen, maar nu bleef hij slechts stil omdat hij wel verwachtte dat de jongen uit zichzelf zou beginnen.
__________________________________________________________________________________
Inspiloos

Dave zag de jongen staan en eigenlijk zonk de moed hem grotendeels in de schoenen. Hij was niet goed in iets uitleggen, zeker niet aan iemand die hij niet goed kende. "Euh... je weet wel dat we toen we hierheen kwamen allemaal een kracht kregen." Zoals gewoonlijk begon hij er weer omheen te praten en dat irriteerde hem. Vooral eigenlijk omdat hij wist dat het de jongen ook zou irriteren. "Ik kan zeg maar aura's zien." Dat klonk toch niet zo heel raar, ze hadden allemaal een kracht. Dan was de een toch niet raarder dan de ander. Hij geloofde het zelf maar half.