Tempel voor Avandei

Anthony begreep wat de jongen zei, maar wat was dan de reden dat hij zo naar hem had gekeken? 'Ik snap je, maar wat heeft dat met mij te maken?', vroeg hij nieuwsgierig. 'Heb ik geen aura ofzo?', vroeg hij grinnikend. Hij wou de jongen niet uitlachen, maar hij zou het wel uiterst grappig vinden als hij geen aura had. Alsof hij geen gevoelens enzo had.

Dave fronste even, hij had nog niet door dat de jongen een soort grapje maakte. Hij vond zijn theorie namelijk best aannemelijk. Zwart was namelijk geen kleur en aura's bestonden toch uit kleur. "Het is grotendeels zwart." Hij keek weer naar de zwarte waas om de jongen heen. Het groen leek vaster als het zwart dat net een soort mist leek. Het oranje was alleen te zien als hij zich concentreerde en goed zijn best deed, maar het was er wel.

Anthony's gezicht verbleekte een beetje en een angstige blik verscheen. Zwart, dat klonk dus echt niet positief. 'Wat betekend dat?', hij voelde zich plots een beetje bedreigt door de jongen die kon zien wat hij voelde. Sommige dingen hoefde niet iedereen te weten. Zoals dat hij zwaar depressief was geweest en nu nog steeds een beetje was.

Dave zag de angst van de jongen wat hem alleen maar onzekerder maakte. Straks had hij het fout, straks verbeelde hij zich die kleuren alleen maar. "Weet ik niet, dat is juist het probleem. Ik zie de kleuren wel, maar ik weet niet wat ze betekenen." Hij hoopte dat de jongen het zou begrijpen. Of hij blij moest zijn of niet dat hij zijn eigen aura niet kon zien wist hij niet. Dat het niet veel zo positief zou zijn kon hij zo ook wel bedenken.

Anthony's gezicht klaarde iets op. Het was waarschijnlijk niks positiefs, dus als de jongen het wel had geweten en er door over had gevraagd, dan was Anthony waarschijnlijk niet aardig gebleven. Niemand moest zich met hem bemoeien als hij dat niet wou. 'Mooi', zei hij, terwijl hij het alleen wou denken, maar had het hardop gezegd. 'Eh, ik bedoel jammer dat je de kleuren niet kan zien', probeerde hij zijn woorden te herstellen.

Dave keek nogal verbaasd op bj die eerste opmerking. De gedachtegang achter dat woord snapte hij helemaal niet. Hoewel, misschien wilde de jongen wel helemaal niet weten wat de betekenissen van zijn kleuren waren. Dat begreep hij wel, hij wilde van zichzelf ook niet weten wat zijn kleuren waren. "Ik ben trouwens Dave." Zei hij nog een beetje afwezig.

Anthony antwoordde net zo afwezig als David zijn naam had gezegd. 'Anthony', zei hij kort. Hij dacht even kort na over krachten van mensen die hij tot nu toe had ontmoet. David kon gevoelens zien, Flora voelde ze en hijzelf kon ze beïnvloeden. Van het meisje uit de herberg wist hij het niet en eigenlijk boeide hem dat ook niet zo erg. Nu zijn gedachten even bij Flora waren geweest kreeg hij haar er niet meer uit. Meteen voelde hij weer die kriebel in zijn buik en kreeg het helemaal warm vanbinnen.