De kleine weide

Net buiten de stad ligt een kleine weide. Het wordt niet onderhouden dus het gras is er erg lang, als je van gemiddelde lengte bent ongeveer tot je knieën. Er groeien van allerlei wilde bloemen, je kunt het onkruid noemen maar allemaal samen ziet het er mooi en vredig uit. Soms staan er wat schapen of koeien die de boeren in de buurt er laten grazen. Er is immers genoeg gras en het velde is van niemand.

regels: laat de schapen of koeien met rust en het liefst de rust niet verstoren
personen: wel een aantal, maar niet te veel

Dave lag op zijn rug tussen het hoge gras. Hij vond het een fijne plek. Het was er rustig en tussen het hoge gras voelde hij zich veilig. Waarom dat precies was wist hij niet. Misschien omdat hij nu niet snel gezien zou worden, of dat hij wel afgescheden leek van de rest van de wereld. Alsof hij in zijn eigen luchtbel zat. Het maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Voor hem telde alleen het gevoel dat hij had. Met zijn handen achter zijn hoofd keek hij naar de wolken. Als hij zichzelf maar bezig hield zou hij niet aan dat ene onderwerp denken.

Flora keek rond ze zag gras en nog meer gras.
Tussen het gras zag ze bloemen groeien, ze hadden haar verteld dat het hier altijd rustig was en dat het goed voor haar zou zijn om daar verder te oefenen zonder allemaal verschillende emoties om haar heen.
Ze bukte zich en plukt een paar bloemen.
Ze probeerde ze in haar haar te vlechten maar haar vingers wouden niet meewerken.

Dave deed nog een laatste poging de gedachten weg te houden, maar ze kwamen, zoals ze altijd kwamen. De mooie momenten met May, haar lach, haar stem, maar ook de begrafenis. Dat laatste deed eigenlijk nog het minste pijn, bij die andere dingen was de pijn juist dat het nooit meer terug zou komen. De pijn en het verdriet sneed door hem heen alsof het net was gebeurd, het verdriet was dan ook niet afgezwakt in de paar maanden dat ze dood was en hij had eerlijk gezegd het idee dat het dat ook nooit zou doen.

Opeens kwam ze en Flora viel naar adem snakkend op haar knieën.
De pijn, het verdriet ze deden zo’n pijn en ze waren zo heftig.
De bloemen die ze nog in haar had liet ze los.
Ze stopte haar vuist in haar mond om een schreeuw te onderdrukken, maar dat lukte niet en ze schreeuwde het even uit.
Ze beet op haar knokkels tot ze bloed proefden.

Dave voelde de tranen prikken maar wist dat het daarbij zou blijven. Hij was er intussen heel goed in geworden tranen terug te dringen. Ook wist hij dat hij in principe op elk moment van de dag zou kunnen gaan huilen. Het verdriet en de tranen zaten gewoon nog zo dicht onder de oppervlakte dat er maar iets heel kleins voor nodig was om het eruit te laten komen.

De tranen stroomde even haar wangen.
Ze stond op en zetten een paar stappen, ze wankelde en zetten nog een stap.
Wankelend liep ze verder, door de tranen zag ze niet waar ze heen liep.
Flora hoopte dat als ze ver genoeg van de persoon vandaan was het gevoel over zou gaan.

Dave schoot overeind, zijn gedachtengang was niet diep genoeg geweest om dit geluid niet op te vangen. Het was duidelijk hoorbaar dat er iets of iemand door het lange gras liep. Dat gras liet je niet onhoorbaar lopen. Bij elke stap bewogen de lange grashalmen en dit was niet gewoon de wind. Hij zag een meisje lopen, het leek wel of er iets met haar aan de hand was. Vaag zag hij een lichtblauwe gloed om haar heen. Zo'n gloed zag hij wel vaker, maar wat het betekende wist hij niet.

Flora voelde zich niet goed worden alle emoties die ze die dag gevoeld had waren niet zo heftig geweest als die ze nu voelden.
Ze voelde dat ze het niet meer kon houden en ze viel huilend op haar knieën.
Dit waren niet allen de emoties van iemand anders deze waren van haar zelf.
Ze rolde zich op tot een bal en bleef zo liggen huilen.

Dave stond op en liep voorzichtig naar het meisje toe. Hij stond er een beetje verloren bij, hij was absoluut niet gewend aan het verdriet van andere mensen. Eigenlijk was hij alleen maar gewend aan zijn eigen verdriet en daar kon hij enigszins mee om gaan, aan getroost worden was hij ook gewend ookal had hij daar niets aan. Aarzelend sloeg hij een arm om het meisje heen. Half verwachtte hij dat ze zijn arm zou afschuden, dat had hij namelijk ook gedaan. Zo wierp hij eigenlijk elke vorm van troost en contact af.

Flora schrok toen ze een arm om haar heen voelde maar duwde hem niet weg.
Ze vroeg zich af of dit haar eigen emoties waren ze dacht van wel maar ze waren niet allemaal van haar.
Langzaam kreeg ze zich zelf weer onder controle.

Dave voelde zich ongemakkelijk en opgelaten. Om daar maar niet aan te denken concentreerde hij zich op de lichtblauwe gloed om het meisje heen, hij wist zeker dat het iets moest betekenen. Het was alsof de betekenis wel in zijn hoofd zat maar hij hem er niet uit kreeg, heel irritant.

Flora haalde nog eens diep adem en keek naar de jongen naast haar.
‘Sorry’ zei ze zacht, ze voelde dat hij zich niet op zijn gemak voelde.
Ze deed haar ogen even dicht en concentreerde zich op het gevoel dat ze net zelf had gehad, het voelde fijn om weer wat te kunnen voelen.
Ze glimlachte met haar ogen dicht, ze was toch niet al haar eigen emoties kwijt.

Dave glimlachte opgelucht, en daarmee veranderde zijn gezicht even. In plaats van vermoeidheid en pijn zag je even een aardige jongen. Het ging gelukkig weer beter met het meisje. "Gaat het weer een beetje?" Hij dacht van wel, anders zou ze niet glimlachen. Hoewel, dacht hij, hij glimlachte ook wel eens terwijl hij eigenlijk heel verdrietig was. Dat kwam dan omdat hij aan May dacht, maar dat geluk was maar van heel korte duur.

Ze hoorde de stem van de jongen van ver weg komen en deed haar ogen open.
‘Het gaat wel maar soms…’ ze zuchtte vermoeid, soms werd het haar gewoon te veel.
‘Maar bedank dat je niet gewoon weggerend bent’ ze moest nu oprecht glimlachen.

Dave knikte, hij begreep het wel. Wat het verhaal van het meisje was wist hij niet en hij zou er ook niet naar vragen, hij hield er zelf ook niet van het te vertellen. Vroeger had hij misschien een grappige opmerking gemaakt zoals: 'dat kwam wel in me op hoor' of 'dat kan ik nog steeds doen hoor'. Maar nu kwam zo'n grapje niet eens in hem op.

‘Het is gewoon’ Flora had het gevoel dat ze de jongen uitleg verschuldigd was.
Ze haalde nog eens diep adem ‘het is gewoon dat soms alle emoties om me heel gewoon te veel’
ze zuchtte verdrietig ‘dan verlang ik gewoon terug naar vroeger toen alles nog normaal was.’

Dave dacht hier even over na, hij zag wel dat het anders was dan wat hij had. Maar dat deel van 'alle emoties om me heen' dat snapte hij niet. Wel wilde hij ook terug naar vroeger, maar dan bedoelde hij niet uit deze wereld. Op zich had hij geen problemen met deze wereld, hier was er juist minder dat hem aan May deed denken.

Flora voelde dat de wanhoop die ze eerder gevoeld had minder was geworden.
Ze was er nog steeds niet achter van wie de kwam van haar of van iemand anders.
‘Het is niet dat ik het hier niet leuk vind hoor het is hier erg anders maar er word hier goed voor me gezorgd’ ze schudden verward haar hoofd.

Dave knikte, hij dacht het nu wel te begrijpen. "Het is inderdaad wennen." In het begin was het voor hem ook erger geweest dan nu. Nu ging het beter omdat hij de rustige plekjes kende en hij op zijn eigen houtje kon rondlopen. Anders had hij de hele tijd bij andere in de buurt moeten zijn en dat trok hij niet.

Flora zuchtte nog eens diep opeens bedacht ze zich dat ze zich nog niet had voorgesteld
‘ik ben Flora’ ze zei het zacht maar ze dacht wel dat hij het gehoord had.
Ze keek hem nog eens aan en lachte naar hem.

"Ik ben Dave." Dave glimlachte, maar het was plichtsmatig. Glimlachen en lachen lukte hem niet goed meer. Glimlachen deed hij nog wel eens, maar lachen had hij al een paar maanden niet meer gedaan. Hij keek naar het meisje, ze zag er aardig uit en... Even verstijfde hij. Net zoals May had ze sproeten op haar gezicht.

Flora vond Dave gelijk al aardig, hij was de enige die niet was weggerend toen ze in huilen was uitgebarsten.
Ze zag zijn gezicht vertrekken toen hij naar haar keek haar hand ging automatisch naar haar borst, het gevoel van daarnet was terug.
Het verdriet kwam nu niet uit het niets, maar zo heftig had ze het niet verwacht.

Dave kreeg zijn blik niet van het gezicht van Flora af, al was het gezicht anders waren de sproeten zo goed als hetzelfde. Automatisch ging zijn hand naar de ketting om zijn nek en greep die stevig vast. Het was een half hartje en in zijn handpalm stonden al een heleboel afdrukken van het halve hartje. Hij greep het kettinkje wel vaker te stevig vast en dat was niet echt goed voor zijn hand. Er stond verbazing, verdriet maar ook angst op zijn gezicht. De angst was vooral de angst voor het verdriet.

Flora keek Dave even in de ogen maar draaide haar gezicht snel weer weg.
Het verdriet werd erger ze hapte naar adem.
De wereld draaide voor haar ogen ze sloot haar ogen en hoopte dat ze zich zelf snel weer onder controle zou hebben.
Ze maakte een vuist van haar hand en voelde haar nagels in haar huid drukken maar ook dat hielp niet.
Ze keek de Dave weer aan en in haar ogen stond pijn te lezen.
ze keek naar haar hand en ze zag dat er allemaal halve maantjes in stonden van haar nagels.