De kleine weide

Dave kwam eindelijk weer een beetje terug op aarde, al betekende dat vooral dat het verdriet hem vol kon raken. Zoals wel vaker begon hij te hyperventileren. De pijn van Flora zag hij nu niet, hij zag de hele Flora niet. Alleen May zat voor hem en bijna meteen stopte hij met hyperventileren en glimlachte hij zijn tanden bloot. Even wist hij niet meer dat ze er niet meer was en zonder dat hij precies doorhad wat hij aan het doen was stak hij zijn hand uit en legde die op de wang van Flora en streelde die met zijn duim.

Flora bleef als versteend zitten.
De tranen stroomde weer over haar gezicht, je zou denken dat alle tranen op zouden zijn maar ze bleven maar stromen.
Ze begreep dat het Dave zijn verdriet was en niet die van haar maar het voelde wel zo.
Zijn hand op haar wang voelde niet verkeerd maar toch trok ze haar gezicht terug.

Dave was eerst verward, wat was er aan de hand. Toen kwam de herkenning, hij zag dat het meisje voor hem niet May was maar Flora. Hij had nog net genoeg tijd om op te springen en zo hard als hij kon weg te rennen, wat niet heel snel was door het lange gras dat hem hinderde, voordat de tranen begonnen te stromen. Daardoor werd zijn beeld wazig en zag hij niet meer waar hij liep. Hij struikelde over een vastzittende steen en kwam op zijn knieën terecht waar hij schokkend van het huilen bleef zitten.

Flora bleef nog steeds als versteend zitten zelfs toen Dave opstond en wegrende.
Ze stond op en liep naar Dave toe en ging naast hem zitten en nu sloeg zij een arm om hem heen.
Ze wist dat ze beter kon weggaan en hem allen laten huilen maar dat had hij ook niet bij haar gedaan
dus kon ze het niet over haar hard verkrijgen om hem allen te laten.
Ze hoopte dat hij haar niet weg zou duwen maar ze zou het wel begrijpen.
Ze moest nu nog harden huilen de emotie die hij uitstraalde waren zo sterk.

Dave zat nu voorover gebogen met zijn gezicht in zijn handen verborgen. Het kettinkje was hierdoor onder zijn bloes uitgekomen en zwaaide heen en weer doordat hij zo schokte. De zon liet het zilveren kettinkje oplichten. Hij schudde de arm van Flora niet af, hij voelde hem amper. Behalve de pijn en het verdriet in hem voelde hij zo goed als niets. Pijnlijke flashbacks vulde zijn gedachten en sneden door hem heen. Hij wilde het zo graag vergeten, zo graag.

Flora huilde met Dave mee ze kon zich niet voorstellen dat iemand zoveel pijn en verdriet kon verdragen.
Ze wou het uitschreeuwen van de pijn maar hield zich in.
Ze zat daar maar met Dave en ze merkte dat het gras nat was en dat haar broek nu ook nat was geworden.
Ze moest er om glimlachen, maar ze wist dat ze niet ophouden met huilen tot Dave zijn emoties weer onder controle had.

Dave greep automatisch naar het kettinkje. Dat deed hij altijd als het hem even teveel werd. Het was ook het enige dat hij nog van May had. Al het andere was hem afgepakt doordat hij naar deze wereld was gegaan, dat was een nadeel aan deze wereld. Door zijn hand stevig om het kettinkje te sluiten werd hij wat rustiger, het was tenslotte vertrouwd. Het schokken werd minder en er stroomden minder tranen over zijn gezicht. Nu pas merkte hij dat Flora bij hem zat en ook huilde, dat snapte hij niet. Huilde ze om hem, of had ze zelf iets meegemaakt? Maar vooral vroeg hij zich af waarom ze niet weg van hem was gerend.

Flora haalde eens diep adem, het verdriet werd al minder.
Flora zag dat Dave naar haar keek, ze glimlachte naar hem.
‘Gaat het weer een beetje? Je bent toch niet weer van plan om weg te rennen?’
ze moest lachen ook al was het niet echt als een grapje bedoelt.
Ze haalde nog eens diep adem en veegde de tranen van haar wangen.

Dave zei niks en gaf ook geen antwoord op zijn vraag, hij wist zelf het antwoord niet echt. Op het moment ging het goed genoeg, hij kon gewoon functioneren maar hij wist dat het toch weer terug zou komen. In plaats daarvan liet hij het kettinkje los, het begon pijn te doen en hij keek naar zijn hand. Daar stonden vier afdrukken van een half hartje. Ookal was het niet goed dat hij dit deed had hij er absoluut geen spijt van, het bracht hem op de een of andere manier in verbinding met May.

Flora keek Dave bezorgd aan ‘gaat het echt wel? Je ziet er nou niet echt uit alsof het goed gaat’
gelijk toen ze het gezegd had had ze er al spijt van het klonk erg bod.
‘Het spijt met ik had het niet zo bedoeld’ ze keek Dave met grote ogen smekend aan.

Dave kon niet goed tegen die vraag, zeker niet als hij meerdere keren achter elkaar werd gesteld. Die vraag werd namelijk ook altijd in de kliniek gesteld en daar werd hij liever niet aan herinnerd. "Het gaat verdomme nooit goed met mij." Vaag in zijn achterhoofd wist hij wel dat hij absoluut geen rede had om boos op Flora te worden. Zij zou eerder boos op hem moeten worden.

Flora bleef Dave alleen maar aankijken.
Ze snapte niet waarom hij zo bood reageerde.
Ze had toch niks verkeerd gedaan?
Ze snapte niet wat hij voelde zijn emoties ware zo verwarend op dit moment.
Ze snapte niet wat hij met de opmerking bedoelde dat het nooit goed het hem ging.
Ze snapte niks meer van dit alles, als hij wou dat ze weg ging had hij het gewoon moeten zegen.

Dave kwam weer een beetje tot zichzelf. "Sorry." Het klonk snel en simpel, maar hij meende het wel. Hij had niet zo moeten uitvallen. "Soms... soms trek ik het gewoon niet meer." Hij keek naar de grond maar wendde snel zijn blik af, teveel herinneringen. May plukte wel eens bloemen die ze dan in haar haar stak. Daar wilde hij niet aan herinnerd worden, dan zou hij waarschijnlijk weer gaan huilen.

Flora keek hem nog even aan verbaast door de omslag in zijn gedrag.
‘Het is al goed, jij gaat er veel beter mee om dan ik doe’ ze zuchtte.
Als ze er niet tegenkwam trok ze zich altijd terug in haar kamer en kwam er dagen niet meer uit en ze at dan ook niks.
Er viel een bloem uit haar haar en ze ving hem op voor hij de grond raakte.
Ze bleef er naar kijken maar deed geen moeite om hem terug te doen.

Er was even een verdrietig glimlachje op zijn gezicht te zien. "Dat betwijfel ik." Hij was er nu niet echt goed mee omgegaan sinds May's dood. Nu nog steeds niet eigenlijk. Dat hij teveel was afgevallen was daar een voorbeeld van. Ook de tekenen van vermoeidheid gaven je een idee van wat hij doormaakte. In de kliniek was hij bestempeld als 'hopeloos geval'. Dan moest je het wel heel slecht doen volgens de directie daar.

Flora keek hem septisch aan ‘denk je dat echt?’
Ze haalde haar schouders op ‘ik weet natuurlijk niet wat jij hebt meegemaakt heb’ ze zuchtte.
‘Maar als ik er niet meer tegen kan sluit ik me op en eet en drink ik niks meer tot ik dat niet meer vol kan houden’ ze lachte even verdrietig.
Ze was erg veel afgevallen sinds ze hier was, het was bijna om de week dat ze er niet meer tegen kon.
Ze keek naar de bloem in haar hand en deed hem toch maar in haar haar.

Dave hoorde de woorden wel, maar vergat ze meteen wel toen hij zag wat Flora deed. "Godverdomme," fluisterde hij. Onbewust en met zijn ogen op Flora gericht deinsde hij achteruit. Het leek wel of ze het expres deed, zo perfect klopte het. Maar dat kon niet want hij had het nog uit niemand in deze wereld verteld. De kleur was de kleur die May waarschijnlijk ook had uitgekozen. Die paste bij haar rode haar, al was het hare niet zo rood als dat van Flora. Zijn adem begon alweer gejaagder te worden en de tranen prikten weer achter zijn ogen.

Flora gaf een schreeuw van schrik en sloeg gelijk haar hand voor haar mond.
‘Wat is er?’ ze keek Dave in zijn ogen en vroeg zich af wat er was en waarom hij opeens weer bijna moest huilen.
Zelf beet ze op haar lip tot ze bloed proefde om niet weer te geen huilen.

Dave dacht er nog even niet aan om antwoord te geven, eerst probeerde hij zijn ademhaling onder controle te houden. Aan dat hyperventileren moest hij echt gaan werken, nu leek hij net een zware astmapatiënt. Toen dat een beetje gelukt was keek hij Flora alleen maar angstig, maar ook beschuldigend aan. Ze maakte hem gek, helemaal gek. Weer had hij de neiging op te staan en heel hard weg te rennen, maar hij hield zich in.

Flora dacht dat ze gek werd nog nooit had ze gevoelens gevoeld die zo heftig en zo verwarend waren als die van Dave.
Ze keek hem aan maar kon dat niet lang vol voeden dus keek ze naar haar handen die ze weer tot vuisten gebald had.

Dave sloot zijn ogen even. "Godverdomme," fluisterde hij. Het leek wel alsof er iemand daarboven een hekel aan hem had en hem daarom door deze hel liet gaan. Het was al erg genoeg om May in zijn herinneringen te zien, nu moest hij haar ook nog in het echt zien. Of tenminste iemand die er ongelofelijk op leek. Hij opende zijn ogen weer en keek Flora aan. "Ik denk dat je recht hebt op een uitleg." Nog steeds fluisterde hij, bang dat zijn stem zou overslaan.

Flora keek Dave aan ze wist niet wat ze kon verwachten.
Flora schudden haar hoofd ‘je hoeft niks te zeggen als je het niet wilt’ ze lachte naar hem.
Ze was wel benieuwd maar als hij het niet wou vertellen hoefde dat niet.

Dave hield zijn blik wijs van Flora afgekeerd. Hij wist vrij zeker dat hij weer zou gaan hyperventileren als hij die bloem in het rode haar met het gezicht vol sproeten zou zien. Dat gebeurde al bijna toen hij eraan dacht. Even dacht hij na, het was een aanlokkelijk aanbod het niet te vertellen. Maar hij vermande zichzelf, hij was het Flora verschuldigt. "Ik had een vriendin, May." Onbewust sprak hij de naam nog steeds liefdevol uit. "Al heel lang en we... we hielden echt van elkaar." Hij slikte even, er kwam een brok in zijn keel en de tranen prikten achter zijn ogen maar hij bleef doorgaan. "Ze is dood." Zijn stem piepte nu echt en hij liet de verdere details maar zitten want de tranen stroomde nu over zijn wangen. Wel gecontroleerd en niet meer hysterisch.

Flora hield haar adem in maar toch liepen de tranen over haar wangen.
‘Het spijt me’ ze wist dat het verkeerd klonk maar ze wist echt niks anders te zeggen.
Ze snikte een keer, ze wist niet hoe het voelde om iemand te verliezen maar als het
voelde hoe Dave zich nu voelde zou ze willen dat ze dat ook nooit hoefde mee te maken.

Dave haalde schokkend zijn schouders op. "Het is niet jou schuld dat je zoveel op haar lijkt." Godverdomme, nu had hij teveel gezien. Hij had zin om zichzelf in zijn gezicht te slaan. Nu had hij Flora waarschijnlijk een schuldgevoel aan gepraat, dat was juist niet zijn bedoeling geweest. Aangezien ze steeds begon te huilen als hij ook huilde ging hij er vanuit dat ze best gevoelig was, al was het ook wel lief.