De kleine weide

Flora bestudeerde Dave eens goed hij leek in gedachte verzonken en speelde nog steeds met het kettinkje.
Ze trok haar mislukte vlecht over haar schouder en probeerde het opnieuw.
Het begin lukte haar wel maar daarna ging het mis zuchtend van frustratie haalde ze hem er helemaal uit liet het los hangen.

Dave keek op en glimlachte. Flora zag er leuk uit met losse haren. Snel duwde hij de gedachten uit zijn hoofd en richtte zijn blik weer op zijn kettinkje. Het was voor het eerst sinds May's ongeluk dat hij aan zoiets dacht. Nee, wacht, langer geleden. Sinds May zijn vriendin was geworden en dat was al een hele lange tijd geleden.

Flora zag Dave even naar haar kijken en ze lachte naar hem.
Er schoten een paar gedachtes door haar hoofd die ze snel wegduwde.
Nee zei ze tegen zichzelf hier kan je niet aan denken dat mag gewoon niet.

Dave wilde met zijn gedachten op een ander onderwerp overstappen. "Zou je me willen helpen met de kleuren voor aura's te ontcijferen." Het klonk best direct en lomp, maar dat maakte hem nu niet zo uit. Hij dacht dat het misschien zou lukken als hij Flora de kleuren van haar aura vertelde, want zij wist natuurlijk het beste hoe zij was.

Even keek ze hem verbaast aan ‘tuurlijk wil ik je daar mee helpen!’ misschien leerde ze er zelf ook wat van.
En nu had ze een excuus om nog even bij hem te zijn schoot er door haar hoofd.
‘Zeg maar wat ik moet doen’ ze ging nog wat rechter zitten en keek hem nieuwsgierig aan.

Ik heb al bedacht wat die kleuren betekenen maar Dave weet het nog niet XD paars = sterke pyschische energie wit = dat je die energie kunt controleren (met het gevoelens voelen enzo) goud = de combinatie van vriendelijkheid en zorgzaam en nog een speciale reden voor Dave en misschien laat ik Dave wel meer zien als hij goed kijkt ofzo, als me nog iets te binnen schiet
----------
Dave ging er goed voor zitten. "Ik ga je de kleuren uit je aura vertellen." Hij knikte even naar Flora, maar dat was ook een soort bevestiging voor zichzelf. "Goud, wit en paars." Lichtblauw liet hij erbuiten en eigenlijk was het geen liegen want hij zag het nu echt niet meer. Om daar zeker van te zijn concentreerde hij zich goed en staarde naar de kleuren. Nu hij zich concentreerde waren ze allemaal veel feller en kon hij ook zien waar ze zaten. Het goude was een dunne laag die helemaal om haar heen zat en die extra fel was rond haar hart. Het wit en paars zaten vooral rond haar hoofd. "Wacht, er is ook iets donkerroods en iets... grijs..." Eigenlijk vond hij grijs geen kleur voor een aura, maar hij zag het echt.
----------
donkerrood = verlangen (familie) en grijs = angst

Flora keek hem verbaast aan ‘zie je dat echt allemaal?’
Ze vond het maar raar ‘wat zie je dan precies?’
ze was wel een beetje nieuwsgierig maar probeerde het niet te laten merken.

Dave dacht even na over een goede vergelijking. "Weet je nog, zo'n neonverlichting om letters. Zoiets zie ik." Het klopte niet helemaal, aura leek te bewegen. Alsof het vastzat maar toch bewoog in de wind. "Dat goud bijvoorbeeld," hij gebruikte dat als voorbeeld omdat hij dat zo'n speciale kleur vond, "zit helemaal om je heen en is sterker bij je hart." Het was best raar om hierover te praten, dat had hij nog met niemand gedaan.

Flora keek hem met grote ogen aan ‘gaaf’ verluisterde ze en blozend sloeg ze haar had voor haar mond.
‘Het spijt me dat was niet zo aardig om te zegen maar het floepte er gewoon uit’ ze lachte verontschuldigend naar Dave.
Ze moest echt ophoeden om te zegen wat ze dacht.

"Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor." Dave glimlachte breed. Hij vond het leuk dat Flora het 'gaaf' vond. "Maar heb je enig idee wat deze kleuren kunnen betekenen, ze moeten iets met je persoonlijkheid of gevoel te maken hebben." Hij keek weer serieus, maar ook nieuwsgierig. Hij wilde zo graag wat de kleuren betekende, anders was het heel leuk om aura's te kunnen lezen maar had hij er niet echt iets aan.

Flora twijfelde even ‘ik heb geen flauw idee wat het zou kunnen betekenen.
Maar misschien als ik je zou vertelen wat ik voel zou dat helpen?’
Flora wist niet of ze het zou kunnen maar ze zou het proberen om te vertelen wat ze zelf voelde.
Ze keek Dave twijfelend aan ze voelde verschillende dingen en sommigen niet even goed en ze wist al helemaal niet wat van haar was.

"Is goed. Dan kunnen we kijken welk gevoel bij welke kleur past." Dave glimlachte licht. Ookal zou het niet lukken, het was leuk om het erover te hebben en te proberen. En er was kans dat het zou lukken, zo had hij verdriet toch ook gevonden. Dat verdriet bij lichtblauw hoorde wist hij zo goed als zeker. Hij had er gewoon een goed gevoel bij.

Flora sloot haar ogen en concerteerde ze op wat ze voelde.
‘Umm’ ze voelde wat maar kon niet gelijk opnoemen wat het was
‘ik voel.. ik weet het niet zeker maar ik voel angst’ ze deed haar ogen weer open.
Maar kon ze niet voelen maar ze wist dat er nog meer was.
‘Ik weet dat ik verlang naar een familie’ ze verluisterde de laatste zin.

"Oké," zei Dave. "We hebben goud, wit, paars, donkerrood en grijs." Hij glimlachte weer, maar haalde die snel weg. Het was natuurlijk niet aardig om te gaan zitten lachen terwijl Flora bang was en naar familie verlangde. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee om haar slechte emoties naar boven te laten halen. "Als het niet meer gaat moet je het zeggen hoor." Hij wilde haar absoluut niet iets laten doen wat niet goed voelde.
---------
laatste berichtje van vandaag

Flora glimlacht even om Dave zijn bezorgdheid.
‘Het gaat wel, echt’ ze wist eigenlijk niet of ze dit wel kon maar ze zou het gewoon doen.
Ze zuchtte het was absoluut niet leuk om niet precies te weten wat je zelf voelt.

Dave glimlachte opgelucht. "Oké, ik denk dat angst het best bij wit of grijs past..." Hij zei het voorzichtig. Weer tuurde hij naar de kleuren. Het wit zat rond haar hoofd als een soort schild leek het bijna en het grijs was een hele dunne laag die haar helemaal omgaf. Peinzend beet hij weer op zijn lip, dat zou misschien ook wel belangrijk kunnen zijn.

Flora glimlachte een beetje aarzelend, ze snapte niet waar Dave het over had.
Dat van de kleuren snapte ze wel maar dat het bij een emotie paste dat snapte ze niet.
Ze voelde zich leeg, het huilen had haar uitgeput en verschillende gedachtes dwaalde door haar hoofd.
Flora ging languit in het gras liggen en keek naar de lucht.

Dave was zo in gedachten verzonken dat hij niet doorhad dat Flora moe was en er misschien wel mee op wilde houden. "Wat denk jij? Wit of grijs?" Nu pas zag hij dat Flora was gaan liggen. "Gaat het nog?" Dave had het nog niet door, maar hij was enthousiaster en vrolijker dan normaal.

Flora hield nog net en zucht tegen en glimlachte naar Dave.
‘Natuurlijk gaat het nog’ het ging helemaal niet zo goed maar ze zou doorgaan.
Flora hoorde ook wel dat haar stem zwak klonk ‘maar ik moet zeggen dat ik het niet zou weten’ ze schudden haar hoofd.

Dave knikte even. Eigenlijk had hij wel een idee waarop het voor hem misschien duidelijk zou worden, maar dat wilde hij Flora niet aandoen. Als ze haar eigen angst ging versterken kon hij dat misschien in haar aura zien, maar het zou voor haar heel vervelend zijn en dan zou het misschien nog niet eens lukken.

Zuchtend ging Flora even staan en trok haar T-shirt en broek goed, ze waren verschoven toen ze ging liggen.
Ze ging weer naast Dave zitten ‘Weet je zeker dat je er wat aan hebt?’
Ze had het gevoel dat ze niks deed om hem te helpen.

Dave knikte. "Nu weet ik dat een van de kleuren verlangen en angst moeten zijn. Als ik dat ook aan andere vraag kan ik het vergelijken." Terwijl hij het zei, bedacht hij zich dat hij het eigenlijk nog aan niemand had verteld. Ook kon hij het zich niet precies voorstellen. Tot Flora had hij eigenlijk nog met niemand een 'normaal' gesprek gehad.

Flora knikte begrijpelijk, dat begreep ze nog wel.
Ze moest toegeven dat ze het niet erg vond om hier met Dave te zitten.
Ze bedacht zich opeens iets, het spookte al een paar minuten door haar hoofd maar ze had het niet durven vragen.
Ze keek hem aarzelen aan ‘Waarom ben jij eigenlijk niet weggerend toen je me zag huilen?
Iemand anders zou dat wel hebben gedaan’ ze bleef hem aankijken ze wou weten hoe hij zou reageren.

Dave wendde zijn gezicht af, hij wist wel waarom maar met de reden was hij niet echt blij en hij wist bijna zeker Flora ook niet. Hij probeerde zijn emoties onder controle te houden, anders zou Flora het zeker weten en de reden ook wel kunnen raden. Het lukte hem alleen niet helemaal. Af en toe voelde hij een steek van verdriet. Ookal had hij het toen niet precies zo gedacht, was het omdat ze op May leek. Ook rood haar en dezelfde sproeten.

Flora begreep dat ze de vereerde vraag had gesteld.
‘Sorry ik had het niet moeten vragen’ ze verluisterde het zachtjes.
Ze voelde zijn verdriet en kon het niet laten om aarzelend een hand op zijn schouder te legen.